ایرانیان 200 سال آینده، به چه چیز ما خواهند خندید!؟
یکی از موضوعاتی که همیشه بهش فک میکنم اینه که دویست سال دیگه، افرادی که دارن در ایران زندگی میکنن، به کدوم افکار، باورها و کارهای ما میخندن و اونارو احمقانه میدونن! خیلی ساده لوحانه اس که فکر کنیم ما به حدی از بلوغ فکری رسیدیم که رفتار و افکار خنده داری برای آيندگان نداشته باشیم! بدون تردید خیلی از تعصبات، افکار، باورها و دیدگاه های ما در مورد جهانی که توش زندگی می کنیم روزی موجبات تعجب آیندگان رو فراهم خواهد کرد! تعجب و البته شاید تمسخر! هر چقدر هم خودمون رو مترقی و منطقی بدونیم، باز هم بدون تردید موضوعاتی وجود داره که دیدگاه و عقیده های عجیب غریبی در موردشون داشته باشیم.
از ممنوعیت نوار کاست تا پرستیدن گاو
در حال حاضر همه ی ما تعجب می کنیم که روزی تماشای فیلم و یا شنیدن آهنگ در کشورمون ممنوع بوده. احتمالا با خودمون می گیم که اونا دیگه چقدر احمق بودن که اینطور فکر می کردن! یا وقتی در مورد اینکه بعضی از اهالی کشور هند، خروجی های گاوهاشون رو به سروصورت خودشون میمالن و منتظر شفا هستند حرف میزنیم، اون رو احمقانه و مضحک میدونیم.
.
خیلی از افراد ممکنه فکر کنن که الان در کشور ما دیگه خبری از این موضوعات نیست. خیلی ها ممکنه نسبت به نوع زندگی گذشتگان ما ایراد بگیرن و نوع نگاهشون رو در خیلی از موضوعات خیلی عجیب غریب بدونن. گاهی ممکنه درحالیکه با تز روشن فکری مشغول نقد گذشته هستیم، فراموش کنیم که در زندگی امروز ما هم همچین رفتارها و نگرش های عجیبی وجود داره! شاید به شکل دیگه، اما به همون اندازه شگفت آور و احمقانه!
کشف استعداد در سیستم آموزشی معیوب کشور
یکی از موضوعاتی که بدون تردید مورد بحث آيندگان ما قرار خواهد گرفت، سیستم آموزشی کشور ما در این برهه از زمانه. آیندگان ما از میزان ناکارآمدی سیستم آموزشیمون متعجب خواهند شد. اینکه خیلی از جوون های این کشور، چقدر ناعادلانه با برچسب بی استعداد و کم هوش، زندگیشون رو سر کردن. جوون هایی که هیچگاه به استعدادهایی که میتونست اونا رو به یک نابغه تبدیل کنه، پی نبردند.
.
تعجب خواهند کرد که این سیستم آموزشی معیوب و اهالی ناآگاهش چه استعداد هایی (فوتبالیست ها، بسکتبالیست ها، بوکسرها، نویسنده ها، خواننده ها، بازیگرها، نوازنده ها، طراح ها، عکاسها، سیاستمدارها، روانشناس ها، برنامه نویس ها، گرافیست ها، شیمیدان ها، رياضی دان ها، مدیرها، تاجرها و …) رو به تباهی کشوندند!
ناآگاهی خانواده ها و عدم توجه به استعداد های بچه ها
قطعا روزی افراد این سرزمین پی خواهند برد که چقدر بی رحمانه و ناآگاهانه، تعداد بسیار زیادی از خانواده های ایرانی بچه های خودشون رو به خاطر کم شدن نمره ی درس رياضى تحقیر کردن. چه بسیار بچه های با استعدادی که به دلیل رفتار غلط خانواده و اجتماع، آسیب دیدن. چه بسیار بچه هایی که زندگیشون رو با این باور آزاردهنده که “من بچه ی با استعداد و باهوشی نیستم” سپری کردن.
.
قطعا آیندگان ما روزی شگفت زده خواهند شد از این که: پدر و مادری در طول چند سال بیشترین فشارها رو برای قبولی فرزندشون در رشته ی خاصی وارد میکردن. رشته ای که اون بچه هیچ علاقه ای بهش نداشته و اگه موفق نمیشد، قبول نشدنش رو تا ابد عین چماق تو سرش میزدن و اعتمادبه نفس و خودباوری اون بچه رو نابود میکردن. با این کار کیفیت زندگی اون رو تحت تأثير قرار میدادن و بیشترین فشارهای روحی رو بهش وارد میکردن.
بدون شک روزی به حماقت پدر و مادر بچه ای خواهند خندید که همیشه بچه خودشون رو با همه مقایسه میکردن. کسایی که موفقیت فرزندشون رو فقط در قبولی رشته ای خاص میدونستن. پدر و مادری که حاضر نبودن کوچک ترین توجهی به علاقه و استعداد بچشون تو زمینه های مختلف بکنن. پدر و مادری که توجه نمیکردن که همه ی افراد موفق، رتبه های برتر کنکور یا نابغه ی ریاضی نبودن! همشون کلمه به کلمه درس زیست رو روزی حفظ نبودن!
یه روز خوب میاد…
روزی میاد که هیچ پدر و مادری مجبور نباشه به خاطر شرایط بد اقتصادی به بچه اش برای قبولی در رشته ی خاصی فشار بیاره. هیچکس مجبور نباشه به خاطر فشار مالی، رویاها و علایقش رو فراموش کنه. روزی میاد که در سیستم آموزشی ما برای همه ی استعدادها و علایق ارزش قائلن. هیچکس در این سرزمین خودش رو کم استعداد و کم هوش نمیدونه! هرکسی خودش رو خیلی خوب میشناسه. هرکی مشغول کاریه که عاشقشه. همه متوجه میشن که نمره زیر ده در درس رياضى به معنی بی استعدادی اون نیست!
.
.
روزی میاد که هرکسی رسالت خودش رو میدونه. روزی که هیچکس، کس ِ دیگه رو احمق و بی استعداد خطاب نمیکنه! هرکسی برای تبدیل شدن به یک نابغه تو زمینه ای که عاشقشه سخت تلاش میکنه و با تمام وجود احساس خوشبختی میکنه.
.
باید شروع کنیم…
