در دوران مدرسه، شرطِ پاداش‌گرفتن، تشویق و تحسین‌شدن اینه که دانش‌آموز بتونه در همه‌ی درس‌ها نمره‌ی قابل‌ِقبولی کسب کنه. اگه شخصِ A همه‌ی درس‌ها رو ۱۸ بگیره، عملکردش بهتر از فردِ B که یه درس رو ۲۰ و بقیه رو ۱۳ گرفته، ارزیابی میشه‌.

در سیستمِ آموزشیِ ما، شخص A که نمراتِ همه‌ی درس‌هاش در حدِ قابل‌قبولی هست، معمولاً به‌غلط شخصِ باهوش‌تر و آینده‌دارتری تلقی میشه! راهکارهایی که به شخص B ارائه میشه هم اینه که: “حالا اون نمره‌ی ۲۰ رو دیگه بیخیال. نهایت تلاشت رو بکن که درسای دیگه رو تقویت کنی و هرجور شده نمره‌شون رو بالا بکشی!”

 وقتی که از دورانِ مدرسه و دانشگاه چند سال جلوتر میایم، شرایط کاملاً تغییر می‌کنه. در محیطِ کاری و بازار آزاد دیگه کسی با فردی که در همه‌ی زمینه‌ها متوسط یا خوبه کاری نداره. اینجا همه دنبال “بهترین‌ها و استثناها” هستند. استثناها کسایی هستند که در یک زمینه‌ی خاص “بسیار قوی” هستند.

 فکر نمی‌کنم تا حالا براتون پیش اومده باشه که بخواید تواناییِ آریشگر یا طراحِ لباستون رو در حفظ کردن عناصرِ جدول مندلیُف و یا لغات عربی بسنجید! چیزی که اونجا برای شما مهمه “هنر و خلاقیت” اون فرده. همون‌طور که توجه به توانایی وکیلتون در نقاشی و خطاطی، مسخره به‌نظر میاد. یا اهمیت دادن به مهارتِ برنامه‌نویستون در داستان نویسی و یا پیگیرِ معدل دیپلمش، احمقانه‌است!

 صرف‌نظر از اتفاقاتی که در مدرسه و دانشگاه میفته، باید یادمون باشه که در زندگی، “استثناها” برنده هستند.

 تا چند سال پیش، احتمالاً باید یه مقدار با احتیاطِ بیشتری در این موارد حرف می‌زدیم، اما الان خوشبختانه ارزش‌ها داره تغییر می‌کنه و از معدل(متوسطِ نمره‌ی چندین درس که به هم بی‌ربط هستند!) و مدرک، به‌سمت دانش، توانایی‌ها و مهارت‌های افراد میره. در دنیای امروز، افرادی که ظرفیت‌های بالایی در زمینه‌های خاص دارن، شانس موفقیتشون خیلی بیشتر شده‌. البته به‌شرطی که همچنان اسیر و یا دل‌خوش به معدل و دانشگاه‌شون نباشن و در اون زمینه‌ای که می‌تونن حرفی برای گفتن داشته‌باشن، به معنای واقعی “عمیق” بشن و جز بهترین‌ها باشن.

بدیهیه که صحبت من در مورد موفقیت از راهِ درست و با شایستگیه، نه روش‌های دیگه!

مقاله ی انواع هوش ها؛ شناخت و كشفشون و تاثیرشون بر موفقيت ما هم با این بحثمون مرتبطه و می تونه بسیار کمک کننده باشه.